У розныя часы вялікую ролю ў жыцці жанчыны мелі парфумныя сродкі. Масавая вытворчасць пахучых водараў у Расійскай Імперыі, як і ва ўсім свеце, зарадзілася ў 1840-я гг. пасля вынаходніцтва сінтэтычных духмяных рэчываў. Адным з самых папулярных быў адэкалон «Імперыял», а таксама «Рускі імперскі букет», «Геліятроп», «Парыжская выстава» і інш.
Значная ўвага надавалася і вырабу ўпакоўкі для парфумы. Ювеліры выраблялі флаконы са шкла і высакародных металаў, аздаблялі каштоўнымі камянямі. І ў каралеў, і прыдворных дам былі флакончыкі, якія яны напаўнялі парфумай.
Како Шанэль на пытанне, навошта яна трымае на сваім туалетным століку такую колькасць флакончыкаў – у тым ліку ўжо пустых – адказала: «Яны нагадваюць пра мае перамогі і паразы, яны – царскія брыльянты маёй любові. Гэта адзіны ў свеце посуд, здольны тварыць з памяццю сапраўдныя цуды».
Парфумны посуд адрозніваўся вялікай разнастайнасцю матэрыялаў і формаў. На англійскай фабрыцы Чэлсі выраблялі парцалянавыя флакончыкі, на востраве Мурана ў Венецыянскай лагуне выпускалі вузкія выгнутыя бутэлечкі, падобныя да бананаў, у нямецкім Мэйсэне – парцалянавыя флаконы-фігуркі з ляпнымі кветкамі ў выглядзе персанажаў вулічнага тэатра, кітайцаў і нават сцэнак фрывольнага характару, на Сіцыліі – прастакутныя металічныя баначкі, інкруставаныя караламі.
У канцы XVIII ст. з’явіліся парфумныя пробнікі – аднаразовыя кантэйнеры са звычайнага шкла, упрыгожаныя залатым роспісам і пацеркамі, у якіх алхімікі прадавалі свае водары. Пробнікі даўжынёй ад 15 да 21 см мелі ўнутры маленькую кроплепадобную паражніну, куды і наліваліся духі. Хутчэй за ўсё іх насілі ў сумачцы або кішэні.
У Музеі Максіма Багдановіча экспануюцца некалькі розных флаконаў для парфумы, сярод якіх шкляны флакон 1920-1930-х гг. вытворчасці таварыства Ю.Столе, вядомага як гута «Нёман» (суч. ААТ «Шклозавод «Нёман», г.Бярозаўка).
